Door Kyoko Furuya
Woensdag 19.45 – 21.15 uur en
Donderdag 19.30 – 21.00 uur
Kyoko Furuya: Ik geef al twaalf jaar zwangerschapsyoga hier in Lochem en ik vind het steeds leuker om te doen. Wat ik het leukst vind is om naar de veranderingen te kijken. In zo korte tijd gaan de deelneemsters echt veranderen.
In het begin hebben de vrouwen een korte ademhaling en vinden ze het moeilijk om te ontspannen. Maar vlakbij de bevalling zien veel vrouwen er ontspannen uit. En zijn ze echt klaar om te bevallen. Ze hebben meer zelfvertrouwen gekregen door het bewuste bewegen, ademhalen en contact maken met de baby.
Elke bevalling is anders. Dus leer ik ook heel veel van de vrouwen die op mijn cursus gezeten hebben. Na de bevalling sturen ze hun eigen ervaringsverhaal naar mij. En ik lees dat voor in de les. We praten daar over. Zo leren we van elkaar.
In mijn zwangerschapscursus kun je elk moment instappen in de groep, als je tussen de 14e en 25e week bent. Natuurlijk moet je een beetje stabiel zijn. Als je nog vaak misselijk bent, wacht dan even totdat je lichaam gewend is aan de veranderingen die optreden.
Je leert basisoefeningen en je krijgt informatie in de eerste 10 lessen (€ 150). Daarna mag je doorgaan tot vlakbij je bevalling, als je het leuk vindt. Die extra lessen kun je dan bijbetalen. Tot nu toe blijven de meeste vrouwen tot de 38e-39e week. Dat is soms spannend voor mij. Iedereen heeft een mooie grote buik.
Je mag een proefles meedoen als je het niet zeker weet. Dat kost € 5 (graag contant).
Wat je moet mee nemen is een yogamat of grote handdoek en eventueel een kussen als je dat nodig hebt. Wil je de eerste keer een half uur eerder naar de les komen, dan heb ik wat tijd om met je te praten vóór de les.
Mijn echte wens is dat alle zwangere vrouwen zo natuurlijk mogelijk mogen bevallen. Daarmee wil ik graag helpen.
Tijd: woensdag 19.45 – 21.15; donderdag 19.30 – 21.00
Plaats: Molenbelt 83, Lochem
Kosten: € 150 voor serie van 10 lessen
Betaling: bij de eerste les (of per giro: NL64 INGB 0004 1826 72 t.n.v. R.Boin)
Inschrijving of meer informatie via Kyoko (0573-255585, 06-37280043)
Een drietal recente bevallingsverhalen van deelneemsters van mijn zwangerschapsyoga cursus:
—————————————
Bevallingsverhaal van S. K.
Dinsdag 23 mei merkte ik op dat ik slecht tegen omgevingsgeluiden kon en ik had nergens zin in. Was niet vooruit te slepen en had geen zin om de deur uit te gaan maar had einde van de ochtend een standaard controle bij de verloskundige. Alles was toen goed en zei tegen de verloskundige als grapje: ‘Nou misschien tot vanavond hè… want ja, je weet het nooit hè, alles kan’ met het idee dat het echt nog niet ging gebeuren, want zo voelde dat nog niet en de volgende dag 39 weken zwanger. In de middag merkte ik op dat mijn buik wat lager aanvoelde. Rond 22.00 uur ’s avonds voelde ik ineens heel veel vocht in mijn onderbroek lopen terwijl ik op mijn zij op de bank lag tv te kijken en mijn man net thuis kwam. Ik ging voorzichtig van de bank af, zodat de bank niet nat werd en liep snel naar het toilet. Ik bleef steeds druppen dus mijn man haalde gauw een maandverbandje zodat het daarop werd opgevangen. Ik zag dat het helder vruchtwater was dus dat is mooi. We belden de verloskundige op, nadat we even een korte discussie hadden of dat wel mocht op de late avond, omdat als je vliezen breken niet meteen iets is om je verloskundige te bellen als het nacht is. Wij concludeerde dat 22.00 uur in de avond nog geen nacht is en de verloskundige was het daar gelukkig ook mee eens 😊 Vanaf toen was het afwachten en regelde we opvang voor onze zoon die al lag te slapen. Mijn man had hem uit bed gehaald en naar mijn schoonouders gebracht. Als het die nacht of ochtend ging gebeuren kunnen we hem er niet bij hebben. Ik ging gauw de afwas nog even doen en wat opruimen in huis (nesteldrang). Ik merkte nog niks dus ben maar naar bed gegaan. Niet echt lekker geslapen, want was best gefocust op mijn lichaam. Verloskundige appte me in de nacht of ik nog steeds geen weeën had. Ze was nogal verbaasd, omdat tijdens mijn vorige bevalling ook na vliezen breken meteen de weeën op gang kwamen. Ik was zelf ook verbaasd maar er gebeurde nog weinig behalve dat ik mijn bovenbenen beetje voelde en mijn baarmoeder iets meer voelde samentrekken maar nog geen heftige weeën te noemen. Ik wilde graag thuis bevallen en volgens het protocol moeten de heftige weeën binnen 24 uur na het breken van de vliezen op gang komen. De volgende dag 24 mei voelde ik nog steeds niks. Verloskundige kwam einde van de ochtend even langs om hartje te luisteren en te voelen hoe de baby erbij lag. Ontsluiting mocht ze niet checken i.v.m. infectiegevaar. We spraken af dat we om 19.00 uur weer bellen om te kijken hoe het gaat en anders zou ik voor controle naar het ziekenhuis moeten en zou ik na 24 uur in het ziekenhuis moeten bevallen en zorgen ze voor dat de bevalling verder op gang komt. Ik zei nog tegen haar voor de grap dat ik vandaag nog wel moet gaan bevallen want mijn beste vriendin had 24 mei als datum voorspeld en ik ben zelf ook de 24e jarig en mijn oudere zoon ook. Dus de verloskundige zei: daar gaan we voor! Ze belde me toch in de middag al even op om te kijken hoe het gaat maar ook toen gebeurde er nog weinig. Hele lichte weeën die om de kwartier ongeveer kwamen en waren niet pijnlijk. Om 19.00 uur belde de verloskundige dus weer maar er was nog steeds geen vordering dus had ze om 21.00 uur een afspraak gemaakt in het ziekenhuis voor een check. De datum 24 mei hadden we al een beetje op onze buik geschreven, want dat ging toch niet meer gebeuren. Ik was helemaal niet blij dat we bijna de deur uit moesten voor de check in het ziekenhuis, want voelde me gewoon goed en ik wilde graag thuis bevallen en vond het zonde van de tijd en energie. Ook had ik zo’n duidelijk gevoel dat ik een prima en vlotte thuisbevalling kan hebben dus ik begreep het ook niet zo goed waarom dit gebeurde. Er kwam daardoor dus een soort oerdrift naar boven. Ik besefte me ineens dat ik ook helemaal niks meer in huis moest doen. Al is het maar een paar seconde werk. Mijn man vroeg op een gegeven moment of ik de bevallingsbal beneden wil hebben. Dat wilde ik wel, dus ging daarop zitten. Ik probeerde me alleen maar te focussen op mijn lichaam. Mijn man moest op een gegeven moment heel even kleine 5 minuten weg om een fiets weg te brengen. Op dat moment kon ik mij echt volledig concentreren op mijn lichaam dus dat was niet voor niks. Ik legde mijn handen op mijn baarmoeder en voelde steeds meer ‘lichte’ weeën achter elkaar en ze bleven iets langer aan. Ik besloot als mijn man terug is, dat hij even moet timen om eens te kijken wat de weeën precies nou doen. Er zaten ongeveer 4 minuten tussen en duurde 30 seconden. Wij belde daarom om 20.00 uur de verloskundige op om te zeggen dat we het idee hadden dat het nu op gang begint te komen. De verloskundige vond het nog wat lastig en wilde het nog afwachten want het waren nog niet die heftige weeën. Dus moesten we nog heel even afwachten. 20.15 uur kwamen de serieuze heftige weeën en lag ik voorover op de bank en zei ik tegen mijn man, bel de verloskundige maar want het is nu gewoon echt begonnen en praat jij maar, want ik kan niet meer praten zei ik. De verloskundige zei direct aan de telefoon ik kom er nu aan. De verloskundige had ook direct de kraamzorg gebeld, want ze dacht als zij begint met bevallen kan het ook wel eens snel gaan. 20.30 uur zouden we moeten vertrekken naar het ziekenhuis maar dat was dus gelukkig niet meer nodig. Scheelde maar een kwartiertje… had ik even gemanifesteerd! Ik was zo blij dat ik eindelijk de pijn voelde dat ik moest huilen van geluk tijdens de pijnlijke weeën, want ik besefte dat ik dus nu thuis kon bevallen. Ik ging staan en zei heel krachtig hardop: ‘Kom maar op met die weeën, ik sla me er wel weer doorheen!’ Toen de verloskundige kwam ging ze kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Ik zat toen al op de 3 á 4 centimeter. Ze ging me op dat moment ook strippen. Ze ging toen tijdens een wee mijn baarmoedermond stimuleren. Was erg pijnlijk maar door goed adem te halen (diep inademen en vooral lang uitademen) was het te doen. Ik begon op handen en knieën en met de kathouding de weeën op te vangen en daarna ging ik tegen de keuken aan leunen. Ik besefte me toen dat de zwangerschapsyoga op dat moment ook bezig was dus zat ik nog in mezelf een soort te lachen, net of ik nu ook yoga doe maar dan met echte weeën erbij. Op een gegeven moment werd er koffie gezet voor de verloskundige en toen ben ik gauw naar boven gegaan, omdat het koffiezet geluid enorm indringend geluid is waar ik absoluut niet tegen kon op dat moment. Ik ben toen in de slaapkamer tegen de vensterbank gaan staan maar daar zag ik de buurman lopen wat me uit mijn concentratie haalde dus ben ik tegen het bed gaan staan. Ik besefte dat hoe meer ik geconcentreerd was hoe sneller de bevalling gaat en ik heb vaak de neiging om me te richten op de omgeving maar het lukte vanaf toen om me goed op mezelf te focussen. Mijn man kwam naar boven en vroeg of ik de bevallingsbal nodig had en of ik wilde dat hij bij me blijft. De bevallingsbal wilde ik wel graag en wilde ook dat hij bij me bleef. Hij streelde steeds mijn onderrug wat erg fijn was want voelde de weeën in mijn bovenbenen, onderrug en onderbuik. Tussen de weeën door had ik gelukkig pauze om te ontspannen waardoor het redelijk te doen was maar was en kon lachen voor een foto en een vraag kon beantwoorden tegen de kraamverzorgster waar het geboortepakje ligt. En ik kon tegen mijn man zeggen dat het erg hard werken is en dat ik het erg warm heb. Op een gegeven moment vond ik zelf dat er teveel pauze zat tussen de weeën waardoor het niet opschoot dus ben ik op handen en knieën gaan zitten maar dat was te pijnlijk dus ben ik weer gaan staan en toen kon ik niet meer, zoveel pijn! De weeën werden hierdoor steeds heftiger waardoor het standaard ademhalen minder goed lukte en ben toen het geluid; ‘haaaaaaa’ gaan maken. Ik herinnerde me toen dat ik Kyoko dat ook heb horen voordoen. Dat werkte erg goed. Daarna maakte ik nog meer geluid.. een soort leeuwin geluid en kon niet meer rechtop zitten of staan dus ging ik daarom op mijn zij op bed liggen. De verloskundige en kraamhulp kwamen naarboven, want ze hoorde mijn persdrang. De verloskundige ging mijn ontsluiting bekijken en ik had al 10 centimeter dus mocht gaan persen op mijn zij met been omhoog. Ik was zo blij! Dat voelde echt als een overwinning. De verloskundige zei tegen me; ‘doe wat je lichaam aangeeft en als ik zeg zuchten dan graag zuchten’ dus dat heb ik gedaan. Ik hoefde niet eens zelf te persen ik volgde gewoon mijn lichaam en die deed het uiteindelijk vanzelf en ik maakte veel geluid erbij als een leeuwin. Binnen 10 minuten had ik uiteindelijk mijn zoon eruit geperst ☺️ De navelstreng zat losjes om zijn nek toen zijn hoofdje eruit kwam. Op dat moment zei de verloskundige zuchten! Ik zuchtte toen netjes al was dat heel moeilijk en lukte me maar een paar seconden en gauw perste ik weer door maar gelukkig was de navelstreng op dat moment ok al van zijn nek weg en kwam hij met zijn rechterarm er ook doorheen (als een soort superman). Wat ik erg fijn vond, was dat mijn man tussen de persweeën door met zijn handen op mijn benen ging strijken, zodat de aandacht naar beneden ging en niet naar mijn hoofd. De placenta kwam ook heel vlot erna eruit en ik had 0 hechtingen. Beter kan niet en ik was zo blij dat hij eruit was…wat een opluchting geeft dat en voelde me de gelukkigste vrouw van de wereld want ik was stiekem ook erg trots op mezelf! 😊 Hij is dus uiteindelijk na een vlotte bevalling (2,5 uur) en fijn thuis op 24 mei om 22:43 uur geboren. Dus toch nog op de 24e!
—————————————
Halve lotus bevalling
Op 21 december word ik wakker met een zeurende onderrugpijn. Dit herken ik van twee weken geleden, toen had ik dit ‘s avonds ook, opgevolgd door een paar uur oefenweeën. Het neemt in de loop van de ochtend af, maar ‘s avonds rond een uur of 22:00 krijg ik weer weeën. Dan is dit het begin dacht ik, maar de weeën namen na enkele uren toch weer af.
De volgende dag heb ik op en af weeën, maar mijn schoonmoeder is bij ons thuis om op te passen op ons nichtje en ons zoontje, dus ik kan mijn rust niet echt vinden. ‘s Avonds worden de weeën weer regelmatig, maar ik val uiteindelijk toch in slaap. ‘s Nachts op 23 december om 01:45 word ik wakker met nu krachtige weeen. Ik voel dat het nu echt doorzet. Een uur later bellen we M. van Buik en Co. Eenmaal hier blijk ik maar een vingertopje ontsluiting te hebben. Dat valt erg tegen voor een tweede bevalling, na een uur serieuze weeën en al die voorweeen van de afgelopen dagen. Marianne geeft aan dat ze zag dat het begonnen is, maar dat het echt nog wel even kan duren. Ze gaat naar huis en we zouden om 10.00 weer contact hebben. Ik neem op haar advies paracetamol om te kunnen slapen, maar door deze weeën heen slapen lukt niet. Toch helpt het iets tegen de scherpe pijn, daardoor kan ik een paar uur enigszins ontspannen maar ook verwachtingsvol weeën opvangen in bed. Tijdens de weeën moet ik echt focussen op mijn ademhaling, maar tussen de weeën door heb ik steeds enkele minuten pauze, dat maakt het goed te doen.
Om 06:00 wordt ons zoontje wakker, maar tegelijkertijd worden mijn weeën steeds serieuzer en de pauzes korter. Ik vraag mijn moeder en zusje om voor mijn zoontje te komen zodat mij partner mij kan ondersteunen. Door de pauzes tussen de weeën lukt het mij in tegenstelling tot bij mijn eerste bevalling om verschillende houdingen te proberen. Ik heb tussen 06:30 en 08:30 afwisselend op handen en knieën, in de kathouding, op de fitnessbal en op de wc de weeën opgevangen. Bij mijn eerste bevalling kon ik in de laatste uren nauwelijks op adem komen tussen de weeën door. Daardoor dacht ik ook dat het ergste nog moest komen, maar tegen 09.00 krijg ik op de wc ineens persdrang. Dat kwam wat onverwachts, dus ik dacht dat ik nog wel even had en zei aan de telefoon tegen M. nog dat ze niet hoefde te haasten. Gelukkig deed ze dat wel, want het was al snel niet meer te houden. Ik heb ongeveer 25 minuten geperst op bed tot onze dochter geboren werd. De eerste persweeen waren krachtig, maar uiteindelijk heb ik relatief veel zelf moeten doen. Gelukkig ging het alsnog heel snel voor mijn gevoel. Bij ons zoontje duurde het persen bijna 2 uur. 7 minuten later wordt de placenta geboren. De verloskundige heeft de placenta nog een uur in verbinding met mij baby gelaten omdat het geheel er zo mooi intact uit kwam (halve lotusbevalling). Dat heeft mooie foto’s opgeleverd.
Al met al kijk ik terug op een mooie kalme voorspoedige bevalling. Ik ben blij dat ik de kennis en houdingen uit de lessen van Kyoko heb kunnen toepassen. Dat hielp echt.
Ik zou iedereen die voor de tweede keer gaat bevallen willen meegeven niet te veel te gaan vergelijken met de eerste keer. Iedere bevalling is anders en hangt van zoveel factoren af. Wees nieuwsgierig en open voor wat deze keer brengt, daardoor gaat je aandacht meer naar het hier en nu en kun je beter ontspannen.
Kyoko, enorm bedankt weer voor de fijne lessen en voor je kennis en inzichten.
Fijne zwangerschap & een voorspoedige bevalling dames!
Lieve groet,
FP
—————————————
Stuitligging bevalling
Tijdens de laatste controle op exact 41 weken hebben we met de gynaecoloog een gesprek gehad over wat als baby niet uit zichzelf komt.
De conclusie was dat het niet goed voelde om helemaal tot het laatste moment (42 weken) te wachten ivm de stuitligging van mij baby. We hebben afgesproken dat als zij zich op 41+5 nog niet gemeld heeft, de bevalling ingeleid zal worden. De avond er voor moeten we dan in het ziekenhuis zijn om de ontsluiting te meten.
Het bleef de dagen na de controle helemaal stil.
Die maandagavond moesten we om 19u in het ziekenhuis zijn. Mijn ontsluiting werd gecheckt en deze zat op 1 cm. Dit is te weinig om de volgende ochtend de vliezen te kunnen breken, dus is er besloten een ballon katheter te plaatsen om de ontsluiting iets op te rekken. Voor en na het plaatsen daarvan lag ik aan de CTG om de harde buiken en de hartslag van baby te meten. Vanwege dit katheter moesten we die nacht al in het ziekenhuis blijven.
Dinsdag 17 mei ging onze wekker al vroeg. Om 6.15u werd er weer een CTG gemaakt. Om 7 uur werd het ballonnetje verwijderd en wordt mijn ontsluiting gecheckt: 2 cm en tijdens een harde buik 3 cm. De baarmoederhals ligt wel nog ver naar achteren. De verloskundige heeft tijdens het controleren van de ontsluiting het idee dat er een voetje te voelen is, welke onder de billen zit. Ze twijfelt wel en wil daarom de verloskundige van de volgende dienst vragen ook te voelen.
Deze verloskundige is er 10 minuten later en terwijl zij voelt, breken de vliezen. Ook zij voelt een voetje, wat de bevalling wat kan bemoeilijken en de kans op een keizersnede vergroot. Daarom wordt er contact opgenomen met de gynaecoloog.
In eerste instantie is er afgesproken om na het breken van mijn vliezen, mijn lichaam een uur de tijd te geven om zelf de bevalling op te starten. Maar vanwege het voetje dat in de weg zit, geeft de gynaecoloog aan graag direct te willen starten met wee-opwekkers. Dit zodat de druk van de weeën het voetje mogelijk omhoog duwen en de billen als eerst komen. Alles om een keizersnede te voorkomen.
Om 8.10 uur krijg ik de eerste wee opwekkers via mijn infuus toegediend. Om 8.30 wordt de dosis verhoogt, dit gebeurd elke 20 tot 30 minuten.
De harde buiken worden heftiger en vanaf iets over 9 heb ik veel moeite met het vinden van een goede houding. Van te voren had ik gedacht dat staan en over het bed hangen een fijne houding zou zijn, maar dat was het totaal niet. Ik kon me niet goed ontspannen en ben uiteindelijk op bed gaan liggen op mijn linker zij.
Een paar minuten later word ik enorm misselijk en heb ik mijn ontbijt er uit gegooid. Dit luchtte op, maar de harde buiken worden steeds intenser en volgen elkaar best snel op. De verpleegsters gaan overleggen met de verloskundige of ze weer een inwendig onderzoek kan doen, omdat ook zij merken dat alles elkaar heel snel opvolgt.
Om 9.15u is de verloskundige weer op de kamer. Op de CTG kan zij zien dat vanaf 9 uur de harde buiken overgegaan zijn in weeën. Ze doet inwendig onderzoek en geeft aan dat ik op 3 cm ontsluiting zit. Ik vind dit weinig, maar de verloskundige geeft aan dat het heel netjes is en dat de baarmoedermond ook een stuk verder naar voren is. Precies zoals het hoort. De dosis wee-opwekkers wordt weer verhoogd, waardoor de weeën iets langer zouden moeten duren en de tijd tussen de weeën ook langer wordt, zodat ik iets meer tijd heb om bij te komen.
De weeën worden steeds intenser en de tijd tussen de weeën wordt steeds korter in plaats van langer. Mij partner merkt dit ook, net als de verpleegkundigen. Zelf heb ik steeds meer het gevoel dat ik moet persen en geef dat ook aan.
De verloskundige wordt er om 10.45 uur bijgehaald en ik blijk al op 10 cm ontsluiting te zitten. Ik word van de CTG afgehaald en er wordt een elektrode in de billen van baby geplaatst om haar hartslag in de gaten te kunnen houden.
Inmiddels is de drang om te persen enorm hoog, maar ik mag niet persen omdat ze nog niet helemaal is ingedaald. Ik wist van te voren dat dit zou gebeuren, het is namelijk wat er hoort bij een stuitbevalling. Omdat niet het hoofdje, het grootste deel, als eerste komt, moet er heel goed worden gekeken naar wanneer je wel en niet mag persen.
Bijna 45 minuten moest ik de persweeën wegpuffen en tussen de weeën zat meestal maar minder dan een minuut om bij te komen.
Ik zou willen zeggen dat dit me heel makkelijk af ging, maar het was heel intens. Elke wee duurde tussen de 1,5 en 2 minuten en ik voelde mijn hele lichaam samen trekken, alsof mijn lichaam zelf ging persen zonder dat ik er controle over had. Het voelde echt als een oerkracht die ik in eerste instantie alleen maar weg kon schreeuwen. Pas na een seconde of 20 vond ik de controle over mijn ademhalen en kon ik puffen.
Om 11.24 uur mocht ik eindelijk persen. De verloskundig zegt dat ik met mijn benen in de beugels kan gaan liggen, maar ik voel aan alles dat ik niet op mijn rug wil liggen. Ik mag daarom op mijn linkerzij blijven liggen en mijn rechterbeen optrekken tijdens het persen. Al snel is er een voetje te zien, maar door de snelheid van de bevalling is dat geen probleem. Een paar persweeën later zijn de billen er al.
De gynaecoloog is gebeld en hij komt net op tijd binnen. Hij heeft niet eens tijd om een mondkapje op te zetten, maar moet direct in actie komen. Er wordt gevraagd of ik met mijn benen in de beugels kan liggen, zodat hij overal goed bij kan. Gek genoeg voelt dat op dit moment juist wel goed en is het een houding die me fijn lijkt. Na een paar keer persen moet alleen het hoofdje nog geboren worden. Er wordt een kleine knip gezet en één keer persen later is onze dochter om 11.43 uur geboren.
Ze wordt op mijn buik gelegd en is wat stil. De gynaecoloog zegt dat hij haar even op de kar wil leggen om haar op gang te helpen. Alsof ze dat hoorde, zet ze het op een huilen en mag ze bij mij blijven liggen.
Ons baby is heel wakker en kijkt direct om zich heen. Na het uitkloppen van de navelstreng, heb ik deze zelf door geknipt. Het voelde heel mooi om letterlijk de band die we 9 maanden hebben gehad, te doorbreken zodat ze het zelf kon gaan doen.
Na een half uur is mijn placenta en scheurde de navelstreng af. De placenta moest daarom onder volledige narcose verwijderd worden. Hij bleek aan de bovenkant nog vast te zitten. Tijdens de operatie is er ook één inwendige hechting en één uitwendige hechting geplaatst.
In de tijd dat ik geopereerd werd, heeft mij partner eerst baby een hele tijd op zijn borst gehad (huid op huid). Daarna zijn de testjes gedaan en is de baby aangekleed. Hiervan zijn enorm veel foto’s gemaakt. Ik heb daardoor niet het idee dat ik veel gemist heb.
Ik kijk enorm positief terug op de bevalling. Het was super intens, met name het niet mogen persen tijdens de persweeën was heel heftig. Tegelijkertijd heb ik altijd de gedachte gehad dat ik dit kon en het feit dat het op deze manier gelukt is, geeft me een enorm goed en trots gevoel.
Ook het feit dat er een operatie nodig was om de placenta te verwijderen, zie ik niet als iets negatiefs. Dit was gewoon nodig en dus is het oké.
Ondanks dat ik soms moeite had met het onder controle krijgen van mijn ademhaling, weet ik dat de yoga lessen mij enorm hebben geholpen. Het heeft gezorgd voor vertrouwen in mijn lichaam en bracht me van te voren enorm veel rust.
Kyoko, heel erg bedankt voor je wijze lessen. Het voelde heel goed om jouw steun te hebben bij mijn voorkeur om natuurlijk te bevallen ipv een keizersnede.
Succes voor alle dames in de les, ik weet zeker dat jullie het ook kunnen!
LA
—————————————